Brief van juf Marleen

Op pensioen…   Lieve allemaal,  mijn pensioennamiddag…  hartverwarmend en ontroerend… bedankt…

Weer een herinnering om te blijven koesteren rijker  !

een welgemeende dank je wel !

Toen ik op 8 januari 2017, toen al laaiend van de koorts, deze schoolpoort achter mij dichttrok, dacht geen grijs haar op mijn hoofd eraan dat dit het begin  van het einde van mijn loopbaan als juf van deze school zou betekenen…  ik zou het ook niet geloofd hebben…

Ik was er op dat moment ook helemaal niet klaar voor…

Na vele uren en jaren van werken buitenshuis, weliswaar dicht bij huis, was het tijd voor het grote binnenwerk…

Na enige tijd werd ik door een team van artsen  chronisch vermoeid verklaard en zonder voorschrift voor behandeling stond ik daar…

chronisch vermoeid… wat kun je daarmee aanvangen ?

Mijn toestand aanvaarden was de boodschap,

dat durfde, kon en vooral dat wilde ik niet…

Ik zou het spoor dat naar mijn herstel kon leiden zelf moeten zoeken…  en dat deed ik…

De korte en krachtige training in Nederland bracht mij terug onder de levenden,  als dat geen goed nieuws was ?

Als een krachtige feniks herrees ik uit mijn as, ik kreeg al mijn levensenergie en nog heel veel meer terug !

Ik ben heel dankbaar voor al het goeds dat ik daar ontvangen heb en daar doe ik nu iets goeds mee…

Hier ben ik heel veel jaren graag geweest…

Hier was mijn werkplek, en nog wel wat meer dan dat…

Het is de plek  waar ik mijn eigen kinderen heb zien schoollopen en zien opgroeien tot 2 sterke dames waar ik ongelooflijk trots op ben,

Het is de plek waar ik een aantal toffe collega’s heb mogen leren kennen,

met één van hen heb ik zelfs een engagement voor het leven aangegaan, anderen zijn gekomen en gegaan na een korte of langere tijd en dat is goed,

en met nog anderen smeedde ik een blijvende band, ook buiten de schoolmuren, dankbaar ben ik daarvoor !

hier is de plek waar ik tal van kinderen mocht ontmoeten en begeleiden, hetgeen ik het allerliefste deed… ik zei vaak : je mag mij veel vragen, maar mijn klas achterlaten, dat wil ik niet… ik heb het ook nooit moeten doen…

Ik wist dat hen kennis bijbrengen belangrijk was, maar hen leren leven vond ik nog belangrijker !  Kennis is immers vergankelijk, wijsheid blijft…

Zo liet ik alle kinderen van deze school kennismaken met de Axenroos. Een krachtige tool die je 10 manieren van in een relatie staan leert kennen en trainen.  Die 10 axen in balans inzetten is het doel. Zo kun je uitgroeien tot een harmonieus, sociaal vaardig persoon…

Zo leren we kinderen leiden en ook volgen, zorgen en ook genieten, zich laten zien en ook waarderen/respecteren, vasthouden en ook lossen, aanvechten en ook verdedigen.

En wat is mooier dan je in het leven te kunnen aanpassen  aan om het even welke situatie, en aan  om het even welke persoon die je tegenkomt ? 

Ik vond het zalig om voor dat aspect bij onze kinderen een wegwijzer te mogen zijn…

En wat beleefden we er samen plezier aan !!!

De vele toonmomenten incluis…

Hier is de plek waar ik als zorgcoördinator, samen met de ouders en collega’s, mee hielp zoeken naar het vorm geven van de allerbeste zorg voor de extra noden van  hun kind op dat moment,

Ook dat heb ik met  heel veel enthousiasme gedaan en ook daar houd ik veel warme herinneringen aan over …   bedankt voor het vertrouwen !  Een aantal ouders voelden onmiddellijk de meerwaarde van mijn aanwezigheid aan, anderen boezemde het angst in : ‘Als juf Marleen erbij is, oeioei, dan moet het met mijn kind erg gesteld zijn, komt het nog wel goed ?’  En het kwam op één of andere manier goed !

Hier is de plek waar ik in het 4^de leerjaar, naast de vele kennis, de beginselen van mindfulness doorgaf,  op regelmatige basis leerden we mediteren, ook enkele yoga oefeningen waren voor de leerlingen na enige tijd niet meer vreemd, het was ook de plek waar zowel jongens als meisjes elk jaar opnieuw leerden breien.  En wat hadden we er een werk aan en wat beleefden we er samen deugd aan !

Dank ook aan alle breimoeders, tantes, oma’s, sympathisanten die elke vrijdagnamiddag paraat stonden… alleen zouden we het niet gekund hebben… Dank je wel !

Het is de plek waar ik mijn passie voor de kindermusical recht in de ogen mocht kijken.  ‘Intepedinte’ en ‘Het droomschip’ speelden we met de ganse school en 10 (of meer) afscheidsmusicals met alle zesdeklassers ! Hard werk en topamusement werd het keer op keer…

Dat gevoel van deugd en dankbaarheid heb ik nog steeds aan heel
veel mooie herinneringen…

Zoals : Michelle, toen nog geen 3 jaar oud, die in de eetzaal, heel verliefd kijkend,  tegen me zei nadat ik me boos gemaakt had  omdat het er oorverdovend luid aan toe ging : “juf, ik vind jou lief als jij boos bent…”

Jonas die mij interpelleerde terwijl we naar buiten  stapten : ho, voor ik bij jou in de klas zat dacht ik : amai, zo’n strenge…  nu weet ik wel beter, jij bent helemaal niet streng, jij doet maar een beetje alsof…

Een groep zesdeklassers op sportdag hoorde ik zeggen : ik vind juf Marleen wel een goeie, waarop ik zei : amai, ik kan toch wel streng zijn ?  Waarop ze antwoordden :’ ja, streng maar rechtvaardig… is niet erg…’

Emiel die tegen zijn vrienden had gezegd : ‘juf Marleen, die heb ik graag, als je doet wat ze zegt, dan komt het helemaal goed !’

Amber op het eind van het schooljaar : ‘jij helpt ons zo goed bij ruzies, jij kan dat goed !’

en die jongen die iets mispeuterd had en waarvan iedereen het wist en hij het bleef afliegen… na een uiterst zinloos gesprek gaf ik hem het weekend de tijd om erover na te denken, maandagochtend  stond hij voor mijn klasdeur met zijn bekentenis !

Het beste uit kinderen naar  boven halen is en blijft mijn passie, zij zijn onze toekomst !

Waren er ook andere momenten ?

Natuurlijk ! niets in het leven is alleen maar positief…

Zo hebben we een aantal van onze oud-leerlingen moeten afgeven…

Pijnlijk…

En ik heb zeker  ook mijn fouten gemaakt, ik heb ze leren zien als leerkansen en…  ik heb ze mezelf al een tijdje liefdevol vergeven….

Mij verbinden met de minder mooie herinneringen, geeft  alleen maar overlast, dus… kies ik ervoor om dat verder niet te doen…

Ik heb de kinderen ook altijd geleerd : alles wat je doet, dat moet je met manieren doen… anders komt het niet goed…

Blij zijn… met manieren,    moe of angstig zijn… met manieren,  maar ook boos zijn… met manieren,  zelfs paniek doen,  doe je best met manieren…

Vandaar dat ik jullie niet langer zal ophouden, Ik ben hier heel graag geweest, heb mijn werk heel graag gedaan, heb graag met jullie samengewerkt en ik draag de kinderen nog steeds een warm hart toe !

Mijn nieuwe hoofdstuk ben ik al een tijdje aan het schrijven en ik heb er alle vertrouwen in dat dit helemaal goed komt !

Ik wens dat het de school en jullie allen verder heel goed gaat

En ik hoop voor mij en voor ons hetzelfde !!!

Dank je wel en tot ziens !!! (kushandje)