Laatste schooldag in VBS Oostduinkerke van wijkagenten Jean-Claude en Marc

Hieronder lezen jullie het artikel van Myriam Van den Putte (Wekelijks nieuws)

V.l.n.r.: Marc Legein, Lien Derycker (ook van poetsvrouw Lien die de school altijd uit de nood hielp, neemt de school afscheid), Jean-Claude Legein en schooldirecteur Jürgen Lammens. © MVP

O^{p de laatste schooldag hadden alle schoolkinderen, leerkrachten en directie van de Vrije Basisschool Oostduinkerke een verrassing in petto voor} de twee wijkagenten die er elke dag voor zorgen dat ze veilig de straat aan de schoolpoort kunnen oversteken. Na heel wat jaren was het ook voor agenten Jean-Claude Legein en Marc Legein de laatste, en zelfs de allerlaatste schooldag, want ze gaan met pensioen. 

Nadat ze de laatste leerling veilig naar de overkant van de straat hadden geloodst, stapten Jean-Claude en Marc nietsvermoedend de speelplaats op. Daar stonden alle schoolkinderen opgesteld rond het podium, waar directeur Jürgen Lammens de twee agenten vroeg om op het podium te komen.

Jarenlange inzet

De directeur had alleen maar woorden van lof voor de jarenlange inzet van Marc en Jean-Claude: “Jullie hebben er altijd voor gezorgd dat iedereen zich altijd veilig voelde in onze schoolomgeving. Altijd stonden jullie paraat, in weer en wind, om op een vriendelijke, fijne maar ook kordate manier het verkeer te regelen aan de schoolpoort, zodat we allemaal veilig de straat konden oversteken. Het is dan ook een beetje een emotioneel afscheid…”

De twee agenten kregen niet alleen een geweldig applaus van alle leerkrachten, leerlingen en heel wat ouders, maar ze werden ook getrakteerd op een leuk afscheidslied, inclusief een grappig dansje. En op het podium gingen Marc en Jean-Claude gingen spontaan mee op in de dansmoves

Verre familie

Jean-Claude (60) en Marc (57) Legein zijn via hun grootouders verre familie van elkaar. “We zijn van dezelfde boom, maar van een andere tak”, grappen ze. Voor allebei roept deze laatste schooldag nostalgische herinneringen op. “Mijn kleinkinderen Feliz en Florine zitten hier op school, maar ze hebben dit goed geheim kunnen houden”, lacht Marc. 

“Ja, het waren fijne jaren hier…” En hij blikt terug op zijn loopbaan. “Ik heb eerst acht jaar in de zware metaalnijverheid gewerkt. Na mijn legerdienst ben ik gestart als vrijwilliger bij de brandweer, en dat doe ik al 36 jaar, waarvan ik een aantal jaren ook de dispatching heb gedaan. Op mijn 28ste, in 1993, ben ik begonnen bij de toenmalige ‘gemeentepolitie.’ Ik heb dus ook de overgang bij de politie meegemaakt. Bij de politie heb ik gewerkt bij de verkeersdienst en als ‘motard.’ 

Sedert de hervorming in 2001 ben ik actief in de wijkdienst. Ik deed hier aan de school ook al dienst toen ik nog bij de verkeersdienst zat, dat is dus al zo’n 25 jaar. Met deze school heb ik altijd een goede band gehad. De kinderen van vroeger brengen nu op hun beurt hun eigen kinderen naar school en zeggen nog altijd goeiedag. Ook mijn eigen kinderen zaten hier op de schoolbanken en momenteel mijn kleinkinderen.” 

Nu hangt Marc definitief zijn politie-uniform aan de haak, maar vervelen zal hij zich niet. “Ik zal meer tijd nemen voor mezelf, en zeker voor mijn kleindochters. Met hen wil ik meer samen beleven, want helaas heb ik toch wel dingen gemist met mijn eigen kinderen. En ik wil graag nog iets doen voor de samenleving.” Afscheid nemen van de Harmonie, waar hij al 47 jaar trompet speelt en samen met dirigent Jeroen Hillewaere begon, doet Marc nog niet. 

Altijd samen aan de schoolpoort

De carrière van Jean-Claude verliep lichtjes anders. “Ik ben gestart bij het Ministerie van Pensioenen Douane, in Brussel en in Antwerpen”, vertelt hij. “Daar heb ik zes jaar gewerkt. In 1989 ben ik gestart bij de gemeentepolitie van Koksijde. Ook ik heb de hervorming van de politiediensten meegemaakt. Tot 2004 maakte ik deel uit van het interventieteam. 

Sinds 2004 werd ik ingezet als wijkagent in Oostduinkerke-Bad. Er waren altijd twee wijkagenten in Oostduinkerke: één voor Oostduinkerke-Dorp, één voor Oostduinkerke-Bad. Sedert 2004 staan we altijd samen aan de schoolpoort. Ook ik houd heel wat herinneringen over aan VBS Oostduinkerke. Mijn vrouw zat hier nog op school, en ook mijn twee dochters. 

Hoewel ik mijn jeugdjaren in Oostende heb doorgebracht, toch ben ik rond mijn 18de samen met mijn ouders die van Oostduinkerke afkomstig zijn, teruggekeerd naar de roots. Of ik meer vrije tijd ga hebben nu ik met pensioen ga? Mijn vrouw heeft al een lijstje klaargelegd met taken die mij te wachten staan…”